Σκεψεις γυρω απο ενα λεπτο αλλα καθαρο ζητημα

Οι σπουδαστές των δραματικών σχολών, αφού έχουν ολοκληρώσει έναν κύκλο σπουδών πολύ
συγκροτημένο (με συγκεκριμένο πλαίσιο), αφού έχουν εντρυφήσει σε υψηλών απαιτήσεων
κείμενα του παγκόσμιου δραματολογίου (16 ώρες τη βδομάδα μόνον υποκριτική επί 8 μήνες επί
3 έτη, άπειρα θεωρητικά μαθήματα, μουσική, κίνηση κ.λπ.), από εκπροσώπους του ελληνικού
πανεπιστημίου δεν θεωρούνται ικανοί να διδάξουν σε δημοτικά και σε γυμνάσια τη θεατρική
αγωγή, δηλαδή πως ένα γραπτό κείμενο μετατρέπεται σε προφορικό, δηλαδή αυτό στο οποίο
έχουν ειδικευτεί.

Όπερ σημαίνει οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών δεν σπουδάζουν τίποτα, απλώς περνούν την
ώρα τους. Και το υπουργείο πολιτισμού που τους δίνει τα διπλώματα κι αυτό περνάει ευχάριστα
την ώρα του, εφόσον τα διπλώματα δε σημαίνουν τίποτα. Και μάλιστα όταν οι σπουδαστές έχουν
δώσει μια μικρή (τώρα πια μεγάλη!) περιουσία.

Αναρωτιέμαι, οι ηθοποιοί που στελεχώνουν το ελληνικό θέατρο, για να παίξουν τραγωδία είναι
ικανοί, για να διδάξουν σε παιδιά θεατρικό παιχνίδι είναι ανίκανοι;
(σημειωτέον ο αυτοσχεδιασμός είναι κύριο μάθημα στις δραματικές σχολές και η βιωματική
μέθοδος είναι συνυφασμένη με τη φύση της υποκριτικής εξάλλου από αυτήν εμπνεύστηκαν
όλοι οι μεγάλοι παιδαγωγοί και πρότειναν την βιωματική μέθοδο του θεάτρου
ως παιδαγωγικό εργαλείο).

Οι ηθοποιοί που στελεχώνουν το ελληνικό θέατρο έχουν βγει από σχολές ηλεκτρολόγων –
μηχανολόγων; Όχι, από τις κατασυκοφαντημένες δραματικές σχολές έχουν βγει.
Βεβαίως η «πίτα» είναι μικρή, αλλά το να ερχόμαστε σε αντιπαλότητα οι εργαζόμενοι, ο ένας
προσπαθώντας να αποκλείσει τον άλλον, προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε το μέλλον ΜΟΝΟΝ
των δικών μας μαθητών, δε νομίζω πως είναι ό,τι καλύτερο, ιδιαίτερα τώρα, μέσα στη βαθιά κρίση
που είμαστε χωμένοι όλοι μας.

Τα πτυχία των Δραματικών Σχολών είναι ισότιμα με τα ΤΕΙ μέχρι το 2003 (όπου τα ΤΕΙ
καταργούνται και γίνονται ΑΤΕΙ). Από κει και μετά είναι αδιαβάθμητα τα πτυχία που δίνει το
Υπουργείο Πολιτισμού μέσω των δημόσιων και ιδιωτικών Δραματικών Σχολών. Και αναρωτιέμαι
δεν έχει συνέχεια το κράτος και οι νόμοι του; Μπορεί ο καθένας να σηκώνεται και να λέει ότι
θέλει; να καταργηθούν όλοι αυτοί οι νόμοι (40 χρόνων σχεδόν) για να επωφεληθεί μία συντεχνία
εις βάρος της άλλης;

Αυτή τη στιγμή όλοι μαζί θεατρολόγοι και ηθοποιοί θα έπρεπε να συζητάμε πως θα ξεπεράσουμε
την κρίση της ανεργίας στο θέατρο. Να στηρίξουμε τον πολιτισμό στην χώρα μας, όχι να τον
πολεμάμε. Να παθιαστούμε πάνω στο θέμα της καλλιτεχνικής παιδείας στα σχολεία. Θα ΄πρεπε
να προστίθενται καλλιτεχνικά μαθήματα, όχι να αφαιρούνται! Είναι το ίδιο σημαντικά με τα
μαθηματικά, τη φυσική, την ιστορία κ.λπ.

Ακούτε αγαπητοί φίλοι σας παρακαλώ, μια θεϊκή φράση του Τσεχοσλοβάκου φιλοσόφου Κάρελ
Κόσικ: «κουλτούρα σημαίνει κατοικώ ποιητικά τη γη».
Δυνατές, εμπνευσμένες γενιές νέων θα ξεπηδούσαν, αν – εμείς οι ενήλικες – είχαμε άλλες πυξίδες,
αν ήμασταν αλληλέγγυοι, αν στοχεύαμε Μαζί.

Κάτια Γέρου

Η φωτογραφία ειναι από διαμαρτυρία σπουδαστών και δημοσιεύτηκε εδώ