1985 – 1990

Μια εικοσαετία γεμάτη γεγονότα.

Δύσκολα χρόνια. Κατάρρευση του υπαρκτού, εισβολή στο Ιράκ, κύματα προσφύγων προς τη Δύση, ένταση παντού. Ένοιωθα ότι η ζωγραφική πρέπει να συμπεριλάβει όλα αυτά τα αρνητικά, να τα χρησιμοποιήσει.

1990, xρονιά μεγάλης απώλειας, έφυγε από τη ζωή ο Ασαντούρ Μπαχαριάν και έκλεισε η Ώρα, το στέκι που στέγαζε τα όνειρα πολλών ζωγράφων με αγάπη και φροντίδα. Η Ώρα ήταν χώρος αντίστασης, όχι μόνο στη χούντα, αντίστασης στην τρέχουσα κοινότυπη σκέψη που διαπαιδαγωγεί, κυριαρχεί, υποτάσσει. Η Ώρα ήταν η βάση μας.

Στη ζωγραφική άλλαξα παλέτα. Αφαιρώ τα ημιτόνια, αλλάζω ρυθμό, γράφω σκέψεις, σκέφτομαι το κόμικ. Κι όταν κάνω κάποιο μεγάλο έργο όπως «οι μπλε άνθρωποι», βασίζομαι στην πρώτη γραφή, στις πρώτες γραμμές, στο πρώτο άγγιγμα του καμβά περιμένοντας να γίνει στο τέλος φανερό το υπόκρυφο υλικό. Κάτι που σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει.
Δοκιμάζω κινηματογράφο, θέλοντας να προσθέσω άλλο ένα εργαλείο στη δουλειά μου: το χρόνο και την αφήγηση.
Στο θέατρο δουλεύω αρμονικά με τον Γιώργο Λαζάνη μέχρι το τέλος του, μαθαίνω κοντά του ότι το θέατρο είναι οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι δηλαδή.
Με την Κάτια Γέρου αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί, παράλληλα ή από κοινού: θέατρο και κινηματογράφο.

 

1990-2011

Twenty years full of events.

Difficult years. Reality collapses, Iraq is invaded, hordes of refugees move towards the West, there is tension everywhere. I felt that painting had to somehow refer to all those negative events; it had to utilize them.

1990 was a year of great loss: Asantour Bacharian passed away, and “Ora,” where many painters had found a loving home for their dreams, closed down. “Ora” was a place of resistance, not just to the military junta, but also to the current common thought that educates, dominates, subdues. “Ora” was our headquarters.

During this time, I change my color palette. I remove the half-tones, I change my rhythm, I record my thoughts, I think about comics. Whenever I create a big work, such as “The Blue People,” I rely on the first take, the first strokes, the first touch of the canvas, waiting for the concealed material to finally emerge. Something that almost never happens.
I try my hand at cinema, wishing to add another tool to my arsenal: time and narrative.
At the theater, I work harmoniously alongside George Lazanis until his death. From him I learn that theater is the actors, the people.
Katia Gerou and I start working together or alongside each other, doing theater and cinema.