Προσωπογραφία
Η Προσωπογραφία είναι για μένα και η συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς μου με το Τέμπλο (1994). Η ζωγραφική που αφηγείται κάποια ιστορία. Διαφορετικοί άνθρωποι συγκλίνουν προς κάποια ιστορία και όσο συγκλίνουν τόσο απομακρύνονται από αυτή, έτσι ώστε η ιστορία να γίνεται πρόσχημα και όχι μόνο οδυνηρή εμπειρία. Προσπάθησα να φτιάξω στους πίνακες ανθρώπους που αδυνατούν να αλλάξουν τον ζοφερό κόσμο τους, έναν ζωγραφικό χώρο με ανθρώπινες φιγούρες, χωρίς καθαρά περιγράμματα και χωρίς προοπτικές. Οι δυσκολίες μου ήταν να μην καταστροφολογώ, να μην περιγράφω και να είμαι εμπαθής ζωγράφος αντί παρατηρητής.
Η ολοκλήρωση της Προσωπογραφίας είναι αυτό που λέγεται εικαστικό-θεατρικό δρώμενο.
Portraiture
Portraiture is for me the continuation of the work I had previously done with the Temple (1994). This is painting that narrates a story. Different people converge on a story and the more they converge, the more they are removed from it, so that the story becomes a pretext and not just a painful experience. In the paintings I tried to portray people who fail to change their bleak world, a scenery comprising human figures, without clear outlines and without perspective. The difficulties I faced centered on my not becoming a doomsayer, refraining from describing, and being an empathetic painter instead of an observer.
The completion of Portraiture is what is called a visual-theatrical event.