Διανοούμενος  αλλά και εργάτης των τεχνών. Με σαφές κοινωνικοπολιτικό στίγμα και αδιακοπες καλλιτεχνικές και κοινωνικοπολιτικές μάχες που μοιραζόταν τα πολλά τελευταία χρόνια με την σύντροφό του ηθοποιό Κάτια Γέρου. Καλλιτέχνης  σύγχρονος, παρατηρητικός, διεισδυτικός και στρατευμένος στην αριστερή σκέψη και στα μεγάλα ζητήματα του καιρού μας, αλλά και “αναγεννησιακός”, με μια εργογραφία κορυφαίου εικαστικού εργου αλλά ως μέρος μιας καλλιτεχνικής ολότητας που περιλάμβανε ακόμα το σινεμά, το θέατρο, τη μουσική, το γραπτό.

Διαβάστε εδώ

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης και ο Κυριάκος Κατζουράκης είχαν γνωριστεί τη δεκαετία του ’60 στα φοιτητικά τους χρόνια. Μία δεκαετία αργότερα θα ίδρυαν μαζί με τους Γιάννη Βαλαβανίδη, Κλεοπάτρα Δίγκα, Χρόνη Μπότσογλου την περίφημη ομάδα των 5 Νέων Ελλήνων Ρεαλιστών για να δώσουν δυναμικό εικαστικό και κοινωνικοπολιτικό «παρών» με την ιστορική πρώτη έκθεσή τους στο Εργαστήρι Σύγχρονης Τέχνης του Ινστιτούτου Γκέτε. Γι’ αυτό ζητήσαμε από τον σπουδαίο ζωγράφο και καθηγητή της ΑΣΚΤ ως αποχαιρετισμό μια προσωπική του καταγραφή, μια εικόνα από τη μνήμη του…

Διαβάστε εδώ

Μεγάλη θλίψη στον χώρο του Πολιτισμού και όχι μόνο για το θάνατο του Κυριάκο Κατζουράκη, ενός από τους σπουδαιότερους Έλληνες καλλιτέχνες, ενός σπάνιου ανθρώπου και δασκάλου, που «έφυγε» χθες από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών αφήνοντας πίσω του πλούσιο και πολυσήμαντο έργο.

Διανοούμενος και εργάτης των τεχνών, με σαφές κοινωνικοπολιτικό στίγμα, αδιάκοπες μάχες και αγωνία για το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Διαβάστε εδώ

19 του Σεπτέμβρη το βράδυ σας τηλεφώνησα –Να πάνε όλα καλά αύριο, είπα. –Ευχαριστώ απάντησες. –Είσαι έτοιμος ρώτησα; –Οχι δεν είμαι, απάντησες. Την σκεφτόμουν την απάντησή σου όλο το βράδυ. Την άλλη μέρα, όταν βρεθήκαμε με τους αγαπημένους σου έξω από το νοσοκομείο, την ξέχασα. Γιατί η αγωνία ήταν μεγάλη. Γύρω στις 10 το βράδυ σε έβγαλαν από το χειρουργείο. Μια εγχείρηση που έγινε στον διπλάσιο από τον προβλεπόμενο χρόνο, μια αναπάντεχη αλλαγή του πρωτοκόλλου. Και μετά, 32 ημέρες διασωληνωμένος στην εντατική με συμπληρωματικές επεμβάσεις που δεν σε βοήθησαν να επιστρέψεις. Αβλεψίες, λάθος εκτιμήσεις, ποιος ξέρει τι συνέβη. Δεν είσαι μαζί μας για να συζητήσουμε και το ζήτημα αυτό, όπως τόσα άλλα κοντινά, προσωπικά, μύχια αλλά και τα πιο μεγάλα που αφορούν τον τόπο μας και τον κόσμο.

Διαβάστε εδώ

Έσκυβε ατέλειωτες ώρες ο Πικιώνης μαζί με τους μαστόρους και δούλευε με αφάνταστη προσοχή τα αρχαία μονοπάτια. Είχε καλή παρέα όμως. Τον Εγγονόπουλο και τον Χατζηκυριάκο Γκίκα στην Σχολή, τον Μόραλη, τον Κουν, τον Μάνο και τον Μίκη και καμιά βιασύνη, μόνο επιμονή και σιγουριά διέκρινε το έργο όλης αυτής της γενιάς.

Διαβάστε εδώ

Ενεργός πολίτης, ανήσυχος και ασυμβίβαστος εικαστικός και κινηματογραφιστής, ο Κυριάκος Κατζουράκης που πέθανε την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου σε ηλικία 77 ετών, υπήρξε μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα.

«Η καλλιτεχνική του πορεία, από τα χρόνια της μαθητείας του δίπλα στον Γ. Μόραλη μέχρι τις κινηματογραφικές του ταινίες, ήταν ένας μακρύς δρόμος μέσα σε μια σκληρή κοινωνική πραγματικότητα» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε μήνυμά του το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζοντας τα βαθιά του συλλυπητήρια στην Κάτια Γέρου, σύντροφο στη ζωή και στην Τέχνη του Κ. Κατζουράκη και στους οικείους του.

Διαβάστε εδώ

Ο Κ. Κατζουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Γ. Μόραλη και σκηνογραφία στο εργαστήριο του Β. Βασιλειάδη.

Συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο στη St Martin’s School of Art και στο Croydon School of Art όπου σπούδασε χαρακτική και μεταξοτυπία. Κατά την παραμονή του στην Αγγλία μελέτησε το έργο του Θεόφιλου, του Τσαρούχη και του Κόντογλου. Από το 1972 έως το 1985 έζησε και εργάστηκε στην Αγγλία.

Διαβάστε εδώ 

Πέθανε ο ζωγράφος και σκηνοθέτης Κυριάκος Κατζουράκης, σε ηλικία 77 ετών. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου, στις 15:00 στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Κυριάκος Κατζουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με τον Γιάννη Μόραλη και σκηνογραφία με τον Βασίλη Βασιλειάδη (1963-1968). Το 1966 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Κεραία (Αθήνα) και το 1969 κέρδισε το Βραβείο Παρθένη για τη ζωγραφική του. Από το 1972 μέχρι το 1986 έζησε στο Λονδίνο και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην χαρακτική (1973-1975: St. Martins School of Art και Croydon College of Art).

Διαβάστε εδώ

Ο Κυριάκος Κατζουράκης (1944-2021) κατατάσσεται εξ ορισμού στους εικαστικούς καλλιτέχνες που δημιούργησαν στον 20ό αιώνα με δράση στην Αθήνα και για λίγα χρόνια στο Λονδίνο. Το ώριμο και σύνθετο έργο του (εικαστική έρευνα με παράλληλη αναζήτηση στις παραστατικές τέχνες και την κινηματογραφική αφήγηση) της τελευταίας του περιόδου, τον τοποθετεί ενδεχομένως και στο ιστορικό πλαίσιο του 21ου αιώνα. Η σημαντική ιστορική διαδρομή των καλλιτεχνών του ’30 αποτελεί για τον Κυριάκο Κατζουράκη το όχημα για τη σταθερή τροχιά του στην αναζήτηση της νεωτερικότητας στη φόρμα, ενώ έχει εξαντλητικά διερευνήσει την παραδοσιακή ζωγραφική στην ιστορική της καταγραφή εντός της χώρας και στο ιστορικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής σκηνής.

Διαβάστε Εδώ

Ο σπουδαίος εικαστικός -πανεπιστημιακός Κυριάκος Κατζουράκης, Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας -Μουσείου Γ. Ι.Κατσίγρα δεν είναι πια μαζί μας…..

Η απώλεια του αφήνει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο της τέχνης, του πολιτισμού, της διανόησης αλλά και των κοινωνικοπολιτικών αγώνων.

Με απέραντη θλίψη τον αποχαιρετούμε και ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο στην αγαπημένη σύντροφο της ζωής του Κάτια Γέρου και στον γιο του ΄Αρη. Αφήνει το στίγμα του στο Μουσείο Γ.Ι.Κατσίγρα με την δωρεά του εμβληματικού έργου του, GUERNICA.

Δείτε Εδώ

Ο σπουδαίος εικαστικός καλλιτέχνης, σκηνοθέτης και ομότιμος καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Κυριάκος Κατζουράκης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών. 

Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με ανάρτηση του στο facebook ο ηθοποιός Περικλής Μουστάκης.

Δείτε Εδώ 

«Να μιλήσουμε για τα μεγάλα. Υπό ποιές συνθήκες άνθισε η Ρωσική Πρωτοπορία; Τις χειρότερες! Εκείνο το περιβάλλον όμως δεν απέτρεψε τους ζωγράφους της Ρωσίας από το καινοτομούν και να προσπαθούν να ξεπεράσουν την εποχή τους. Και το κατάφεραν!» Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Κυριάκο Κατζουράκη, ειπώθηκαν σε ένα τραπέζι πριν δέκα χρόνια περίπου, όταν ο μνημονιακός χειμώνας έριχνε τη βαριά σκιά του. Ήταν η πρώτη μας γνωριμία. Έκτοτε αυτή την προσήλωσή του στο μεγάλο την επιβεβαίωνα με κάθε ευκαιρία και την έδειχνε με κάθε αφορμή· πάντα με τον μοναδικό τρόπο του: Ζωγραφίζοντας νυχθημερόν και ακούραστα τα τέρατα της εποχής μας δίπλα – δίπλα με την ομορφιά. Με τη γραφή, τη σκηνοθεσία, τα σενάρια, την μουσική, το μοντάζ, τα σκηνικά. Κυρίως όμως συλλαμβάνοντας μεγάλες ιδέες και μεταμορφώνοντας τις σε υψηλή τέχνη.

Δείτε εδώ

Και τώρα μια μικρή σημαία μεσίστια, μέσα και έξω μας. Από εκείνες τις σημαίες που υφαίνουνε στις μυστικές συνεδριάσεις τους οι εργάτες των ελπίδων μας και της ζωγραφικής του. Μικρή να είναι, για να αρμόζει στην εποχή αλλά και στον άνθρωπο εκείνον που υπογράμμιζε πάντα τα σπουδαία με χαμηλή φωνή και με μεγάλα θαυμαστικά. Τον όμορφο άνθρωπο με τα γαλάζια μάτια που τα μετέδιδε σε όσους αντίκρυζε. Και πλέον σε παρελθόντα χρόνο. Δύσκολο πολύ, γιατί πάντα πιστεύεις πως έχεις χρόνο να πεις πολλά ακόμη μαζί του, πως δεν μπορεί παρά να είναι πάντα εκεί και να σε περιμένει να μιλήσετε. Και δεν είναι…

Δείτε εδώ

«Η εμμονή που υπάρχει σε κάθε έργο τέχνης που φτιάχνω είναι να πετιούνται τα περιττά και να μένει μόνον το ουσιαστικό. Να συμβαίνει δηλαδή ό,τι στην ποίηση. Ζωγραφική, γράψιμο, κινηματογράφος δεν είναι για μένα ξεχωριστές αφηγήσεις· συγκλίνουν».

Διαβάστε εδώ 

Ίσως μπορέσω  αύριο, ίσως μεθαύριο… Δοκίμασα σήμερα να γράψω για τον γενναίο μου φίλο Κυριάκο Κατζουράκη, «αναγγεννησιακό» διαννοούμενο και καλλιτέχνη με άρωμα μιας εποχής που δεν είχε καταφύγει ακόμα στον καταμερισμό της εργασίας στις επιστήμες και στην τέχνη και μπορούσες να είσαι ταυτόχρονα και με μεγάλη επιτυχία ενεργητικά παρών σε πολύ περισσότερες από μία σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας – κι ανακάλυψα ότι μέσα απ’  τις γραμμές γι’  αυτόν διαμεσολαβώ η ίδια ενοχλητικά. Μπορεί αυτό να γίνεται «φυσιολογικά» όταν γράφεις για πρόσωπα που αγάπησες, οπότε ουσιαστικά γράφεις ταυτόχρονα για τη μεταξύ σας σχέση, άρα αυτό δε θα ‘πρεπε να με πειράζει… Ίσως πάλι να φταίει απλώς πως δυο εικοσιτετράωρα από το θάνατο του δεν είμαι ακόμα έτοιμη να τον αφήσω να φύγει.

Δείτε εδώ

Τυχερή η πόλη που έχει ποτάμι.

Τυχερή η πόλη που έχει νερά που ρέουν, που δεν λιμνάζουν, τυχερή σαν έχει σπίτια στις όχθες του ποταμού να ακούνε την ιστορία που ταξιδεύει (…).

Όταν ψάχνεις την ιστορία ενός τόπου και των ανθρώπων που τον κατοικούν, πρέπει να μάθεις να ακούς τη σιωπή. Η πόλη δεν βρίσκεται εκεί για σένα, εσύ βρίσκεσαι τυχαία εκεί. Για να καταλάβεις την ιστορία της πόλης και των ανθρώπων της, πρέπει να ακούσεις τη σιωπή. Κατόπι, θ’ αρχίσεις να διακρίνεις. Γιατί η σιωπή εν τέλει δεν είναι άδεια: κατοικείται! Αλλά μπορεί να γίνει και ανυπόφορη: να περιμένεις, να αφουγκράζεσαι άδικα, να μη συμβεί τίποτα.

Διαβάστε εδώ