ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΜΕ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΜΑΛΛΙΑ Ή ΑΛΛΙΩΣ: Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Η Πιετά, αυτό σκέφτηκα όταν είδα τη φωτογραφία (ο γιατρός δούλευε σε εντατική της Αμερικής επί 265 συνεχόμενες μέρες).  Το προσηλωμένο, απελπισμένο βλέμμα του που έχει δει το θάνατο σ’ όλο του το μεγαλείο, που σκέφτεται τι άλλο μπορεί να κάνει, που ξέρει ότι αυτό που μπορεί είναι λιγότερο από αυτό που πρέπει να γίνει,τα δυνατά τρυφερά χέρια του που λένε: «δεν είσαι μόνος εγώ είμαι εδώ». Κι απ’ την άλλη, το ευάλωτο ανυπεράσπιστο εύθραυστο σώμα της λεγόμενης τρίτης ηλικίας, που όσοι είμαστε τυχεροί – αν δεν έχουμε ήδη φτάσει – θα φτάσουμε και τότε θα καταλάβουμε τι σημαίνει. Δεν είναι μόνο οι παππούδες, οι γιαγιάδες κ. λπ, δηλαδή «οι άλλοι», είναι η προβολή στο μέλλον του καθενός μας. Η ανημπόρια δεν αποφεύγεται, είναι φυσικός νόμος αλλά και η αγκαλιά της φωτογραφίας δεν εξυπακούεται στον αφιλόξενο κόσμο που ζούμε.  Θέλει δυνατές ψυχές.   Ο πολιτισμός εντέλει είναι οι συνθήκες της σύντομης ζωής μας (πνευματικές, υπαρξιακές, ψυχικές, κοινωνικές, υλικές) την κάθε μέρα. Κι αν η κουλτούρα δεν υπερασπίζεται αυτές τις συνθήκες, τότε δεν αντιλαμβάνομαι ούτε την έννοια του πολιτισμού, ούτε της κουλτούρας. Ούτε της πολιτικής βεβαίως! Η φωτογραφία σε ταράζει, έχει όμως κάτι σπαρακτικά ανθρώπινο και παρήγορο.  Μ’ έναν τρόπο κάνει «οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου». Αυτή τη σκέψη θέλησα να μοιραστώ μαζί σας.  Κάτια Γέρου 

Οι σπουδαστές των δραματικών σχολών, αφού έχουν ολοκληρώσει έναν κύκλο σπουδών πολύ συγκροτημένο (με συγκεκριμένο πλαίσιο), αφού έχουν